TKP’den 27 unsurluk “Sömürüsüz Türkiye” çıkışı

Türkiye Komünist Partisi (TKP) Merkez Komitesi, pazartesi günü Türkiye ve ortadoğu gündemine dair yapılan 27 unsurluk değerlendirmeyi yayımladı.

Lozan Antlaşması tartışmaları ve AKP-DEM-MHP iştirakinde yürütülen ‘Terörsüz Türkiye’ sürecine dair yapılan 27 unsurluk kıymetlendirme “Terörsüz Türkiye” Tezi ve “Sömürüsüz Türkiye” Kavgamız başlığıyla yayımlandı.

““TERÖRSÜZ TÜRKİYE”! HOŞ KELAM. PEKALA “SÖMÜRÜSÜZ TÜRKİYE” NASIL GELİYOR KULAĞA?”

Tutuklu CHP Cumhurbaşkanı Adayı Ekrem İmamoğlu’na yönelik davalar ve muhalefetin durumu birbiriyle kıymetlendirilerek; TKP’nin görüş ve teklifleri sunulan hususlarda şunlar yer aldı:

• 1. Emperyalizm ABD’den ibaret değildir. Emperyalizm bazılarının istediği vakit kabahati atacağı kimliği meçhul bir düşman da değildir. Emperyalizm, memleketler arası monopollerin egemenliğindeki dünya sisteminin ismidir. Bu sistemde kapitalist ülkeler dünyamızın zenginliklerinden daha fazla hisse almak, yeni yatırım ve sömürü alanları ele geçirmek için birbirleriyle rekabete girer. En güçlülerin daha zayıf olanlardan kaynak aktardığı, savaşlar, işgaller, ilhaklar, etnik çatışmalar, darbeler, kitlesel göçler ve katliamlarla karakterize olan bu çekişme, tek tek ülkeler içinde büyük sermaye kümeleri ortasındaki rekabeti ortadan kaldırmaz. Birçok ülkede farklı sermaye kümelerinin birbirinden farklı dış siyaset tercihleri olduğu bilinir. Bütün kapitalist ülkelerde iktidarlar, bu farklılıkları uyumlu hale getirmeye çalışır ve ekseriyetle en güçlü sermaye kümelerini daha fazla gözeterek bir “ulusal strateji” belirlemeye çalışır. Bu ulusal strateji aslında ulusun çok küçük bir azınlığının çıkarlarına denk düştüğü için “ulusal” ya da AKP’lilerin kavramlarını kullanacak olursak “yerli ve milli” değildir.
• 2. Bugün dünyada kelam sahibi olan ülkeleri iyi-kötü, haklı-haksız, adil-adaletsiz diye ayırmak, tek tek bu ülkelerde karar süren toplumsal sistem kötülük, haksızlık, adaletsizlik üzerine kurulu olduğu için, işçi halkın sömürüsüne dayandığı için büyük bir yanlıştır. Bu manada iç siyaset ile dış siyaset birbirini tamamlar, iç siyasette yanlış olan bir iktidar dış siyasette doğruya dönüşmez. Geniş halk yığınlarını uyutmaya dönük tarihi bir palavradan kelam ediyoruz. Bu nedenle ısrarla yurtseverliğin yaşadığımız, sahip çıktığımız, sevdiğimiz ülkemizi berbatlıktan, haksızlıklardan, adaletsizliklerden arındırmak olduğunu, fakat ve lakin bu tıp bir ahlaki tavırla dış düşmana ve emperyalizme karşı çaba edilebileceğini söylüyoruz.
• 3. Epey uzun bir müddettir ABD’nin başını çektiği bir blok ile çok süratli bir ekonomik büyüme sayesinde ABD hegemonyasını tehdit eden Çin ortasındaki çabanın sertleşmesine şahit oluyoruz. Bugün dünyanın birçok noktasında ve bizim bölgemizde yaşanan hareketliliğin bu gayretle bağlantılı boyutu önemsenmelidir. Son devirde ABD idaresinin Rusya’yı Çin’den uzaklaştırmak, Avrupalı müttefiklerini savaşa hazırlamak, ticaret yollarını ele geçirmek, Ortadoğu’daki ittifak sistemini yenilemek, Çin’in ekonomik üstünlüğünü dengeleyecek bölgesel üretim alanları yaratmak için uğraşları ağırlaşmıştır.
• 4. Filistin direnişinin neredeyse bütün dünyanın açık dayanağı ya da göz yummasını fırsat bilen İsrail tarafından zayıflatılması, bölge ülkelerinin İsrail’in yayılmacı amaçlarını kabullenmek manasına gelen İbrahim Anlaşması’na dahil olması için atılan adımlar, Suriye’de bu sürece direnç oluşturan Esad iktidarının düşmesi ve yerine iktidarını ABD ve İngiltere’ye borçlu olduğunu bilen Cihatçı HTŞ’nin geçmesi ve İran üzerindeki baskıların artması birbiriyle dengeli gelişmelerdir. Gelişmeler, Suudi Arabistan, Mısır, Türkiye, İsrail ortasındaki rekabeti yumuşatmaya ve istikrarları İran aleyhine değiştirmeye çalışan ABD ve İngiltere’nin istedikleri doğrultudadır. Bu süreçte bölgenin mevcut yahut proje halindeki güç yatırımları konusunda kıymetli bir aktör olan ve son aylarda Türkiye ile İsrail ortasında arabuluculuğa soyunan Azerbaycan’ın kıymetli bir rol üstlendiği bilinmelidir.
• 5. Ortadoğu’da dengelerin, hudutların ve ittifakların değişeceği bir periyot açılmıştır. Hususun emperyalistlerin “bölme, parçalama” stratejisinden ibaret olduğu düşünülmemelidir. Aslında ülkelerin daha küçük ünitelere bölünmesi amaç değil araçtır. Emperyalizm, daha kolay sömürmek, yağmalamak, daha yüksek kârlar için ülkeleri parçalamaya çalışmaktadır. Bu bağlamda yıllarca kanlı savaşlarla bezdirilmiş olan bu bölgenin bir yandan stratejik kıymete sahip ticaret ve güç yollarıyla, öteki yandan da ucuz ve hiçbir biçimde talepkâr olmayan işgücüyle yeni bir “ekonomik canlılık” merkezine dönüştürülmesi hedeflenmektedir. Suriye’ye yaptırımların kaldırılması ve Şara’ya “İsrail’le yeterli geçineceksiniz” talimatının verilmesi bununla ilgilidir.
• 6. Hindistan’dan başlayıp Ortadoğu, Libya, Sudan üzere Afrika ülkelerini de için alan geniş bir bölgenin yeni bir “ekonomik canlılık” merkezine dönüştürülmesinin ön şartı Türkiye, İsrail, Suudi Arabistan, Mısır ve Azerbaycan’ı içeren güçlü bir ittifakın tesis edilmesidir. Bu cins kapsamlı bir atılım olmadan Çin’in ekonomik olarak durdurulması, geriletilmesi güç görünmektedir. İki yıl kadar evvel ABD emperyalizmi tarafından Çin’in “Kuşak ve Yol” projesine alternatif olarak gündeme getirilen “Hindistan-Ortadoğu-Avrupa Koridoru” bu eksendeki arayışın değerli sözlerinden biriydi. Ticaret ve güç yollarının denetiminin kâfi olmadığı, tıpkı vakitte alternatif bir üretim bölgesinin yaratılması gerektiği Trump idaresinin Çin’le ticaret savaşı kapsamında tırmandırdığı gümrük tarifeleri gündemiyle birlikte daha besbelli hale gelmiştir. Bir yandan ABD ve Avrupa pazarlarının Çin bağımlılığını azaltacak bir yeni “sömürü merkezi” yaratılması, bir yandan da yeni pazar imkanlarının ortaya çıkmasının hedeflendiği söylenebilir.
• Geniş bölgedeki Ortadoğu ülkelerinin her biri, petrol zengini ülkeler de dahil, sanayi üretimine dayalı süratli bir gelişme ve münasebetiyle sömürü imkanlarının genişletilmesi açısından muazzam imkanlar sunmaktadır. Hiç kuşkusuz Mısır, Ürdün, Suriye, Irak üzere ülkeler ucuz emekgücü sömürüsü açısından taşıdıkları potansiyelle öne çıkarken, Türkiye sermayesinin görece gelişkin üretim altyapısıyla ve deneyimiyle bu ülkeleri daha ileri bir entegrasyonun kesimi haline getirme kabiliyetine sahip olması, İsrail ve Suudi Arabistan’ın teknoloji ve sermaye ihracı boyutlarında devreye girmesi üzere bir işbölümünden kelam edilebilir. Son 10 yılda Suriye Savaşı’nın açığa çıkardığı göçle en güçlü biçimde Türkiye’de, lakin tıpkı vakitte Mısır ve Ürdün’de de gözlenen sömürü kapasitesindeki artış, AB sermayesi başta olmak üzere milletlerarası monopollerin kârlarına yansımıştır. Emperyalist aktörlerin arayış ve zorlamaları, bu türlü geniş ve entegre bir sömürü bölgesinin sunabileceği çok sayıda imkanın farkında olmalarına dayanmaktadır.
• 7. TKP’nin “sermaye barışı” ismini verdiği son tahlil süreci buraya denk düşmektedir. AKP iktidarı, ABD ve İngiltere tarafından bu sürece zorlanmıştır. Bahçeli’nin “dış tehdit” dediği, PKK yöneticilerinin “bizim öbür seçeneklerimiz de var” diye birden fazla kere vurguladığı üzere, İsrail Suriye’de daha fazla rol üstlenebileceğini, hatta Şara idaresinin ipini çekebileceğini ve Suriye’de kendisinin denetim ya da himaye ettiği bölgeler kurabileceğini göstermiştir. Türkiye Suriye’de HTŞ’nin iktidara gelmesini sağlayan operasyonun alandaki yürütücüsü olmak zorunda bırakılmış, SDG gerçeğini (şu anda sürmekte olan tansiyon ve pazarlıklar bir yana) kabullenmiştir. AKP iktidarının ekonomik nedenlerle ve yıllardır birikmiş olan yolsuzluk evraklarının memleketler arası bir karakter kazanması nedeniyle fazla direnç göstermesi mümkün değildi. Buna ek olarak, iktidarın NATO ve Avrupa’ya önümüzdeki silahlı çatışmalarda “güvenilir bir ortak” olma kelamı verdiği, bu manada bir kere daha ABD çizgisine teslim olduğu ve bir yandan da bunu büyük bir fırsat olarak gördüğü unutulmamalıdır.
• 9. Bu tahlil süreci, silahlı çatışmaları sonlandırdığı için ve sonlandırdığı sürece her durumda olumlu bir yan taşımaktadır. İşçi halkı birbirine düşman eden bir çatışmanın sonlanması, kardeşlik fikrinin “resmi” bir tez haline gelmesi, bağımsız ve devrimci bir stratejiyle değerlendirildiğinde, bu ülkeyi aydınlığa taşımayı kolaylaştıran bir iklim yaratabilir.
• 10. Lakin sürecin burada genel sınırlarıyla özetlediğimiz milletlerarası ve bölgesel arkaplanı bu olumluluğun bedeline ait yeterine açıklayıcı olmalıdır. “Kürt sorunu”, bu sistem tarafından tahlilsiz hale getirilmiş, emperyalist ülkeler bu tıkanmaya sistematik müdahalelerle yardımcı olmuş, Kürt milliyetçi hareketi ortadan geçen yarım asırlık müddette yaşadığı ideolojik dönüşümlerin akabinde elinde tuttuğu geniş toplumsal tabanı yola çıkarken ilan ettiği münasebetlerle ilgisiz bir “çözüm”le baş başa bırakmıştır. İngiltere ve ABD bu “sorun”un biçim değiştirme vakti geldiğini düşünmüş, AKP iktidarı çaresizliği fırsata dönüştürmeye karar vermiş, örgüt de kendi yarattığı Öcalan kültünü aşmanın imkansızlığını da görerek süreçten yeni imkanlar yaratmanın yollarını aramaya başlamıştır. Burada kazanan ya da kaybedeni vakit ve bütün bu aktörler ortasındaki gayret ile öteki öznelerin Türkiye ve bölgede yapacağı müdahaleler belirleyecektir.
• 11. Bu tabloda tahlil sürecine farklı farklı manalar yüklenmesi kaçınılmazdır. AKP ve devlet içinde farklı eğilimler olduğu, yalnızca Erdoğan ve Bahçeli’nin açıklamalarına bakarak anlaşılabilir. PKK cephesinde de emsal bir durum olduğu bilinmektedir. Son derece doğal olan bu farklılıkların vakit içinde giderildiği görülebileceği üzere daha şiddetli bir tansiyona dönüşmesi de mümkündür. Bizim açımızdan bu farklılıklardan çok sürecin hakim ideolojik ve sınıfsal özellikleri kıymet taşımaktadır.
• 12. Tahlil sürecinin aktörlerinin yıllardır lisana getirdiği üzere Türk-Kürt kardeşliğinin yeri dinsellik olarak kurgulanmıştır. Yeni-Osmanlıcı yaklaşıma uygun olan bu tabanı Sünni İslamcılığı olarak tanım etmekte bir sakınca bulunmamaktadır. Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşunun, Lozan Anlaşması’nın, bugünkü hudutların tartışmaya açılması bu yerle büsbütün uyumludur ve yapılan resmi açıklamalar ne olursa olsun kaçınılmazdır.
• 13. Türkiye burjuvazisinin değerli bir bileşeni olan Kürt sermayesinin Irak ve Suriye’de yaratılacak yeni imkanlarla birlikte bugünkü sınıfsal egemenliğe eklemlenmesinde yeni bir evreye geçilecek, Türk-Kürt kardeşliği bir sermaye kardeşliği olarak karşımıza çıkacaktır. Buradan Kürt fakirlerinin hissesine sömürü ve yoksulluk dışında bir şey düşmeyecektir.
• 14. Sermaye kardeşliği ya da barışı her vakit kırılgandır. Bölgedeki yeni istikrarlar Türkiye’nin içindeki sermaye barışını süratle bir tansiyon ya da çatışmaya dönüştürebilir. Ayrıyeten İran’la görüşmelerin akamete uğraması durumunda bugünkü tahlil sürecinin yarattığı “sermaye barışı”nın memleketler arası sisteme İran operasyonunun modülü olarak bir bedel ödemek zorunda kalması da mümkündür.
• 15. Her durumda Türkiye bir yol ayrımındadır. Bu tarihî kavşakta Türkiye’nin Cumhuriyetçi birikiminin tekrar yapılanması mutlak bir zorunluluktur. Cumhuriyetçilerin bir kısmı kabul etse de etmese de bir tartışma ve yine kıymetlendirme kaçınılmazdır. Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş dinamiklerinin sorgulandığı ve Cumhuriyet ile kesin hesaplaşmaya girmek isteyenlerin “tam zamanı” dediği bir devirde bu ülkenin başına gelen felaketin ve yaşadığımız derin meselelerin kaynağını saptamak ve halkımıza anlatmak boynumuzun borcudur.
• 16. Türkiye Cumhuriyeti devrimci bir çabanın akabinde, devrimci bir proje olarak kurulmuştur. Sonradan gelen yıllarda yaşananların bu gerçeğin üzerini örtmesine asla müsaade vermeyeceğiz. Emperyalist işgale ve Saraya karşı gayret ve bu uğraşın Cumhuriyet ve ilerici kimi ıslahatlarla taçlanması, Mustafa Kemal liderliğindeki hareketin tarihi meşruiyetinin kaynağıdır. Gerçekçi bir kıymetlendirme, o devir, coğrafyamızda daha ileri bir projenin hayata geçirilmesinde önemli mahzurların olduğu sonucunu vermektedir. Bu, aşiret reisleri, büyük toprak sahipleri ve tarikatların egemenliği altındaki Kürt halkı için de geçerlidir. Bu bağlamda ne kadar uğraş harcanırsa harcansın, Pir Sait üzere gerici ögelere tarihî bir haksızlık yapıldığı tezi, Kürt halkına değil fakat bugünkü Yeni-Osmanlıcı zorlamalara hizmet edebilir.
• 17. Ulusal Uğraş sırasında Anadolu’daki nüfusun küçümsenmeyecek bir kısmının işgale karşı gayrete sıcak bakmadığı bilinen bir gerçektir. Savaş yorgunluğu, yoksulluk, kadercilik, Saray propagandası üzere etmenler geniş bir kısmın mevcut durumu kabullenmesine neden olmuştur. Bununla birlikte, fakir köylüler ortasındaki kabullenişle toprak ya da iş sahibi eşrafın işbirlikçiliği ortasında bir ayrım yapmak zaruridir. Bu ayrım Ulusal Mücadele’ye katılıp saf tutanlar için de geçerlidir. Kurtuluş Savaşı’na canını ortaya koyarak katılan fakirlerle süreci bir yatırım olarak görerek “parası” ile katılanların çabadan beklentileri farklı farklıdır. Kurtuluş Savaşı’nın bitimiyle birlikte, mülk sahipleri ancak Anadolu’yu terk eden gayrı-Müslimlerin mal ve işletmelerine el koyarak ancak kendi topraklarını büyüterek zenginliklerini artırırken fakir köylülüğün durumunda bir düzgünleşme gerçekleşmemiştir. Münasebetiyle 1923 sonrasında Osmanlı’daki sınıf çelişkilerinin ortadan kalktığı ve toplumsal adaletsizliğin azaldığı argümanının bir karşılığı bulunmamaktadır. Bugün Türkiye kapitalizminin halkımıza yaşattığı muazzam eşitsizliklerin kaynağı ve bir kısım büyük işveren ailesinin kökleri o yıllarda aranabilir. Bu sınıfsal ve tarihi gerçek, Ulusal Mücadele’nin ve Cumhuriyet’in kuruluşunun devrimci pahasını azaltmamaktadır. Tekrar öznel ve objektif açıdan bu gerçekliği değiştirecek şartların o periyot olgunlaşmamış olması, bugün Ulusal Mücadele’ye canlarını ortaya koyarak takviye veren Anadolu köylüsünün torunları olan emekçi ve işçilerin bu ülkeyi kuran ve kurtaran sınıf olarak holdinglerin karşısına dikilip hakkını istemesinin meşruiyetini ve yeniliğini ortadan kaldırmamaktadır.
• 18. Lozan’ın ve genel olarak ülkemizin sonlarının tartışmaya açılması, ister Kürtlerin hakkının yendiği tezine dayansın isterse Mustafa Kemal ve arkadaşlarının korkaklığının eseri olduğu argüman edilen “Anadolu’yla yetinme” kararına ait bir tenkidin eseri olsun, bugün bu bölgede yaşayan herkes için yıkıcı sonuçlar doğuracaktır. Sevr mutabakatının hortlatılması için başlatılan teşebbüslerin yanı sıra Türkiye’nin hudutlarını şu ya da bu tarafa gerçek genişletmenin tarihi haklılığına ait telaffuzlar Balkanlar, Ege, Kafkaslar ve Suriye-Irak-İran sınırında kanlı hesaplaşmalar için bir taban oluşturmaya başlamıştır. Etnik temelli tarihî haklılık arayışları, vaktin nereden başlatılıp durdurulacağı bilinemeyeceği için hiçbir ulusa iyilik getirmez.
• 19. Komünistler, Cumhuriyetçi birikimin içinde sağlıklı bir tartışma yapılması için sorumluluktan kaçmayacaklarını ilan ettikten sonra Türkiye Halk Temsilcileri Meclisi üzere bir oluşumun ortaya çıkması, bağlı lokal meclislerin kurulmaya başlanması ve bir Cumhuriyetçiler Kurultayı toplanması için inisiyatif alınması son derece kıymetlidir. TKP yeni bir silkinişin fakat işçi sınıflara yaslanarak ve kapitalizmin temellerini sorgulayarak gerçekleşebileceğini ileri sürerken ülkenin yeni bir kavşağa yaklaşmakta olduğu öngörüsüyle hareket ediyordu. Artık bu kavşağa ulaştık. Sermaye barışının karşısına Türk ve Kürt işçilerinin kardeşliğini koymak, siyasallaşmış Kürt kökenli yurttaşların ve yaşanmakta olan sürecin yerini kabullenmeyecek siyasetçi ve aydınların yeni bir cumhuriyetçi atılımın kesimi olması için kolları sıvamak gerekir.
• 20. Bunun için kime karşı gayret ettiğimizi açıklığa kavuşturmak durumundayız. Soyut ve sınıfsal içeriği boşaltılmış bir emperyalizme karşı değil, çok uluslu monopollerin dünya sistemi olan emperyalizmle uğraş ettiğimizi, NATO üzere kurumların o monopollerin çıkarları doğrultusunda kurulup yapılandırıldıklarını; Türkiye’de de sömürücü monopollerin iktidarının karar sürdüğünü; büyük sermayenin bütün bileşenleriyle AKP iktidarından ve cumhuriyetle birlikte bu topraklara mâlolan pahaların aşınmasından sorumlu olduğunu; holdinglerin ve tarikatların ülkeyi el ele uçurumun eşiğine getirdiğini; güzel kapitalizm diye bir şey olmadığını; iyiyi ve radikal bir kurtuluşu hedeflemeden daha berbatından kurtulunamayacağını işçi halkımıza anlatmamız gerekiyor.
• 21. Bu süreçte en büyük tehlikelerden biri, geçmiş iktidarların ve AKP’nin Kürt sorunu kelam konusu olduğunda uzun bir mühlet topluma dayattığı düşmanlaştırıcı lisanın AKP’ye muhalefet etmek isteyen Cumhuriyetçi bölümler tarafından kullanılmasıdır. Bu lisan, ülkeyi ve toplumu esir almış ve bugün ortaya çıkan emperyalizm güdümlü sermaye barışına yer hazırlamıştır. AKP ve yandaş medyanın bir günde terk ederek ortada bıraktığı bu lisan ilkeldir. Türkiye’de Cumhuriyetçi birikimin ilkelliğe değil, yürek ve tutarlılığa ihtiyacı vardır.
• 22. Türkiye Komünist Partisi önümüzdeki devir Türkiye’nin birliğini, kardeşliğini, bağımsızlığını, halkımızın refahını ve eşitliğini sağlayacak bir silkinişin temel kuvveti olan işçi halkın birleşik uğraşının yükselişi için vakte karşı yarışacaktır. Kimlikçi siyasete, milliyetçi konumlanışlara, liberal sahtekarlıklara büsbütün kapatılmak zorunda olan bu gayretin açık ve berrak bir Türkiye ülküsünü ortaya koyması, şu anda Türklüklerini, Kürtlüklerini tartışmak, gözden geçirmek durumunda bırakılan milyonlarca yurttaşımızı çaresizlikten çıkarmanın tek yoludur.
• 23. AKP’ye reaksiyonlu toplumsal kesitlerin “İmamoğlu eksenli” bir siyasetten kurtarılması bir diğer kıymetli mevzudur. İmamoğlu’na dönük operasyon siyasaldır, seçme ve seçilme hakkına akındır. Bu taarruza karşı durulmalı fakat iktidarın İmamoğlu tuzağına düşülmemelidir. Ekrem İmamoğlu İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nde, AKP tarafından kurulan bir sistemi devralmış, neredeyse birebir şirketlerle iş yapmaya devam etmiş, bir yandan da bu sistemi kendi siyasal gayelerine uygun hale getirmeye çalışmıştır. Büyük holdingler ve irili ufaklı tarikat yapılanmaları tarafından bir kâr ve rant kaynağı olarak kullanılan bu sistemin savunulacak tarafı yoktur. AKP siyasal bir operasyonla muhalif kesitleri İmamoğlu ekseninde bir taraflaşmaya sürükleyip sonra çok âlâ bildiği bu sistemin gözden çıkarabileceği kısmını teşhir etmeye ve hatta tasfiyeye niyetlidir. Böylelikle hem İmamoğlu devre dışı kalacak hem de geniş bir kesim bel bağladığı kahramanla birlikte çaresizleşecektir.
• 24. AKP’nin tahlil sürecini yeni bir Anayasa’ya bağlamak istediği biliniyor. 23 yıllık iktidarı boyunca Erdoğan ve takımının nasıl bir Türkiye istediği, topluma, halka ne sunabileceği bütün detaylarıyla görüldü. Yeni bir anayasanın içeriğinden bağımsız olarak AKP’nin Türkiye dizaynına hizmet edeceği ortadadır. Aslında Anayasa’da yazılanların AKP iktidarını hiçbir biçimde kısıtlamadığı bütün bu mühlet boyunca tekraren deneyimlenmiştir. Bu manada yeni bir anayasa taslağına göz boyamak için konacak birtakım unsurlar bahsin özünü değiştirmeyecektir. 12 Eylül faşizminin eseri olan Anayasa’nın üzerine bir diğer karşı ihtilal anayasasına, AKP Türkiyesi’nin kurumsallaşıp yasallık kazanmasına muhtaçlığımız yok. Türkiye’nin bundan sonraki anayasası devrimci, toplumcu, eşitlikçi, anti-emperyalist, laik karakterde olmalı, sömürüyü, militarizmi, ırkçılığı yasaklamalı, yurttaşlarının eğitim, sıhhat, barınma, su, ısınma üzere temel gereksinimlerini bedelsiz sağlamayı taahhüt etmelidir. Bu bağlamda TKP’nin yeni anayasa konusundaki net tutumunda rastgele bir değişiklik olmayacaktır.
• 25. İktidarın her şeyi planlayıp, bütün mahzurları bir bir aştığı, yıllar öncesinde hazırlanan bir stratejiyi kusursuz bir biçimde uyguladığı fikri bir defa daha yaygın kabul görüyor. Her vakit söylediğimiz üzere toplumun geniş kısımlarının umut ve ümitsizlik ortasında gidip gelmesinin temel nedeni Türkiye’deki “muhalif” çevrelerin halka dayattığı siyaset biçimidir. Bireylere, kolay kurtuluş reçetelerine dayalı bu şekil dengeli, unsurlu ve programa dayalı bir uğraşın yerine konduğu için AKP iktidarına reaksiyonlu milyonlarca kişinin umudu kısa müddette ağır bir ümitsizliğe dönüşebiliyor. Saraçhane merkezli protestoların akabinde AKP iktidarının günlerinin sayılı olduğunu düşünen geniş bir nüfus bölmesi şu anda AKP ile DEM ortasındaki süreçten ötürü moral bozukluğu yaşamakta ve AKP’nin asla alt edilemeyeceği efsanesini kulaktan kulağa yaymaktadır. Sistemi sorgulamadan AKP ile uğraş edilemeyeceğini her fırsatta vurgulayan, sorunun tek başına “Saray rejimi” olmadığını hatırlatan TKP kendisinden ve etrafından bu umut-umutsuzluk sarmalını uzak tutuyorsa, bunun nedeni TÜSİAD’a, Avrupalı ülkelere, ABD’ye, “iyi” tarikatlara, AKP eskisi kimi siyasetçilere hiçbir vakit bel bağlamamasıdır.
• 26. AKP’nin her istediğini yaptığı, ülkeyi istediği üzere yönettiği gerçek değildir. Aylardır söylediğimiz üzere Türkiye bir yönetme krizinden geçmekte ve bir dizi aktör kendi tercih ettikleri doğrultuda bu krizi aşmak için atak yapmaktadır. Yeni tahlil süreci yönetme krizini bir sermaye uzlaşısı ile aşma arayışının bir ögesidir. Türkiye’nin ABD, İngiltere ile bağlantılarında 2023’ten bu yana gözlenen düzgünleşme, son aylarda İsrail’i de içine alacak bir biçimde daha kapsamlı, ağır bir noktaya evrilmiş, bu gidişat hızlanmıştır. AKP’nin içeride yaşadığı ve dağılma formunda formüle ettiğimiz sıkıntıları aşması için emperyalist dünyadan gelen yardımın doğrultusu belirli olmakla birlikte, bütün boyutları şimdi ortaya çıkmış değil. Daha kıymetlisi, bu yardımın karşılığında neler taahhüt edildiği de tam olarak bilinmiyor. Kesin olan, Türkiye’nin iç siyasetinde denenen sermaye barışı ya da uzlaşısının dışarıdaki yansıması “Amerikan barışı”nda yer almak ve İsrail, Mısır, Suudi Arabistan ile birlikte ekonomik, siyasal, askeri boyutları olan yeni bir bölgesel sistemin faal bir modülü olmaya karar verilmesidir. Lakin bilinmelidir ki bu cinsten “barış”lar bir krizi yatıştırır, bir diğerine yol açar. “Kusursuz ve uyumlu” bir bölgesel ABD ittifakı yeni savaşlar demektir, içerideyse holdingler ve tarikatlar sisteminden kimse istikrar beklememelidir.
• 27. TKP ısrarla vurguluyor: Ümitsizlik için bir neden yok. Karşımızda yoksulluk, işsizlik, eşitsizlik, adaletsizlik, zorbalık üreten ve hayatın her alanında yaşamayı zorlaştıran bir toplumsal sistem var. Bu sistemin güzelleştirilmesi olanaksızdır. Bu sistemin güzelleştirilmesini hedefleyen bütün teşebbüsler, ülkemize ve halkımıza vakit kaybettirmektedir. Sistemi uygunlaştırmak üzere boşa giden bir uğraş yerine hakikaten düzgün olan bir sistem inşa edilmelidir. Türkiye Cumhuriyeti bizim ülkemizdir. Kuruluşumuzu, sonlarımızı tartışıp sorgulamak yerine, başımıza gelen kaygıların kaynağını saptayıp o kaynağı kurutmak ve sevgili ülkemizi aydınlığa taşımak zorundayız. Yeni çatışma ve krizlere hamile uydurma “çözüm”ler yerine aklına, vicdanına, ahlakına, emeğine güvenen, ülkesine, halka ve insanlığa inananların güçlerini birleştirdiği büyük ve tarihî bir dönüşümün izindeyiz.

About The Author

admin

See author's posts